Wanneer je denkt dat je hut klein is

Gisteren zijn we, na nog een laatste leuke dag in Bocas del Toro, teruggekomen op het schip. Vanochtend werden we vervolgens verwelkomd met een middendekje. Er was (nog) niks fout gegaan, maar er moesten een aantal dingen gebeuren. Alle spullen in het visruim moesten naar andere plekken in het schip, en daarnaast was het weer tijd om inkopen te doen. Het visruim is de ruimte helemaal onderin het schip, waar nog een aantal blikken, dozen appelsap en schoonmaakspullen lagen. Je komt bij de spullen door ernaartoe te tijgeren. Aan het begin ziet dit er nog prima uit, met een mooi tapijtje en alles. Na een meter gekropen te hebben is het dan oh nee toch niet, dan kruip je namelijk nog drie meter op grof beton voor het weer beter wordt. Normaal op je knieën zitten kan niet, daar is het namelijk te laag voor. Toen Sam vroeg of er liefhebbers waren voor het visruim bood ik me dus gelijk aan. Samen met drie anderen namen wij de taak op ons. Het leuke was wel dat wij, aangezien we ons hadden aangeboden voor de minder leuke taak, ook mee mochten om boodschappen te doen. Ook al is het visruim niet de fijnste plek om te zijn, toch had ik geen problemen met het klusje. Als je met zijn drieën in zo’n visruim zit om de blikken tomatensaus door te geven ben je namelijk wel echt samen bezig. Dat was het mooie aan dit moment. Toen we alles eruit hadden gekregen, moest het nog opgeruimd worden. Gelukkig ging dit erg snel. Toen was het tijd voor de rijst, dit was nog een heel gedoe. Die zakken zijn namelijk twintig kilo per stuk en moesten ook het ruim uit. Eenmaal klaar daarmee hadden we even de tijd om bij te komen op het middendek met een kan ijskoud water, met ijsklontjes erin uit de ijsmachine. Als je me vraagt wat ik ga missen als ik thuiskom is dat zeker een van de dingen! Vervolgens gingen we Bocas del Toro weer in om boodschappen te doen. Dit is hier erg makkelijk, er zit namelijk om de tien meter een supermarkt. In de eerste supermarkt waar we kwamen hadden ze niet alles wat we wilden, op naar de tweede dan maar! Uiteindelijk hadden we zeven winkelkarretjes vol, en dan te bedenken dat ze de volgende dag nog eens gingen. De mannen achter de kassa keken ons in ieder geval raar aan. Er waren een paar Spaanse mannetjes die wel met ons mee terug naar de bijboot wilde lopen, zodat we niet met maar zes man zeven karretjes moesten duwen. IJsje in de hand en lopen maar! We vormden een bijzondere stoet door de straten. Het enige onhandige was dat mijn karretje erg zwaar was en ik daar mijn beide handen voor nodig had. Het ijsje eten ging lastig, dus ik voelde langzaam iets over mijn hand druipen… gelukkig was het niet ver naar de bijboot dus ik had nog tijd om te genieten. Terug aan boord was het vervolgens tijd om, na nog even van het vieruurtje te genieten, de inkopen weer op te ruimen. We hadden erg veel wc-papier gekocht en toen kwam het: dat moest het visruim weer in! Het zal allemaal in pakjes van 4. Om dit allemaal naar beneden te krijgen bedachten we om een treintje te maken van het middendek tot in het visruim. De eerste gooide de wc-rollen vanaf het middendek naar binnen en de trap af, de tweede gooide het naar het visruim en de derde gooide het het visruim in, waar de vierde het opruimen. Dit was erg leuk om te doen, als kleine kinderen met wc-papier smijten. Vervolgens hebben de rest van de stores nog opgeruimd en toen was het voor mij weer tijd om nog even aan mijn school te werken, om de dag vervolgens erg productief af te sluiten.