Ondertussen is het alweer de laatste dag en moeten we vanavond terug op de boot zijn. We hebben deze week veel gedaan en veel gezien, maar toch ben ik blij om de Thalassa weer op te kunnen stappen. De eigen reis is voor velen het hoogtepunt van School at Sea, maar ik vond het niet heel geweldig. Het liep allemaal niet lekker in mijn groepje en de sfeer was niet heel gezellig. De dingen die we gedaan hebben, van wakeboarden en surfen tot een hanging Bridgestour en fietsen, waren natuurlijk erg leuk om te doen maar de tijd ertussen vond ik gewoon wat minder gezellig. We begonnen deze week al met slecht nieuws, een van de mensen in mijn groepje was namelijk ziek geworden. Ze had hetzelfde virus als eerder aan boord heerste en voelde zich erg slecht. Dit betekende dat we langer in Panama City moesten blijven. Het was erg duur, aangezien de paus er was. veel geld voor extra activiteiten was dus er niet. Wel zijn we naar het oude centrum geweest. Hier hebben we op een dakterrasje wat gedronken en naar vuurwerk gekeken dat er toevallig was.
De dag daarna zijn we vertrokken richting El Valle. Hier hebben we gefietst en zijn we op een marktje geweest. De dag erna zijn  we doorgegaan naar Santa Catalina. Dit is een surfdorpje aan de kust. Hier zijn we naar een strandje geweest, hebben we gesurfd en zijn we ‘s avonds naar een cocktailbar gegaan en hebben we cocktails (zonder alcohol natuurlijk) gedronken. Daarna zijn we doorgegaan naar Boquete. Om bij het hostel te komen moesten we een heel eind lopen en daar hadden we niet echt zin in. Het was namelijk laat en “koud”. We wilden dus liften. Er waren twee mannen die ons er wel heen wilden brengen. Achter in de pick-up dus! In ons hostel sliepen we met zijn achten op een vijfpersoonskamer, wat betekende dat ik samen met Liselotte op een matje sliep. Dit was de eerste keer dat wij in een wat minder goed hostel sliepen. We hadden ook geen keuken hier, in
tegenstelling tot de andere hostels. Koken deden we meestal zelf, aangezien we een budget hebben en dat minder geld kost. De volgende ochtend zijn we naar een plek gegaan met hanging bridges. Dit zag er erg gaaf uit. We liepen met een gids en twee oudere vrouwen. Ze waren erg aardig maar erg langzaam. Aan het begin leek dit mij erg irritant maar de gids stond regelmatig stil en vertelde dan wat over waar we waren, zodat de vrouwen de tijd hadden om weer bij ons te komen. Hierdoor was wachten helemaal niet erg. Eenmaal weer terug in het dorpje hebben we ergens pizza gegeten, waarna we door wilden reizen naar Bocas del Toro. Dit is de eindbestemming. Aangezien het een erg vette plek is wilden we hier wat langer zijn. Toen we om half zes in de stad David stonden en nog 3 uur in de bus moesten, kwamen we er alleen achter dat de laatste watertaxi om zes uur ‘s avonds ging. Bocas del Toro ligt namelijk op een eiland. De plek waarvandaan de watertaxi ging is niet
de veiligste, dus wij kozen ervoor wat langer in David te blijven. Om drie uur ‘s nachts zouden we de bus pakken om alsnog vroeg in Bocas te zijn. Die avond moesten we het dus lang in David volhouden. We hebben eerst een tijdje in een koffiebar gezeten  en zijn daarna naar de bioscoop gegaan. Na de bios zijn we gewoon voor de bios op een muurtje gaan zitten. Hier probeerde ik een beetje te slapen. Op een gegeven moment kwam de politie
langs. Die vertelde ons dat we daar niet mochten zitten. Vervolgens hebben we gefikst dat we met de politieauto naar het station werden gebracht, zodat we niet hoefden te lopen. De auto was niet extreem groot en ik zat voorin, met een politieagent half op schoot. Je zal het maar meegemaakt hebben! Vervolgens zaten we op het station te wachten tot het drie uur was. Na de bus liepen we naar de watertaxi. Dit vond ik erg gaaf. Aan het begin ging de boot erg rustig en gleden we mooi door het water, maar na een minuut of vijf ging het gas erop. Onderweg voeren we langs de Thalassa. In Bocas aangekomen zijn we eerst naar het hostel gegaan, waar
we onze bagage in een kamer konden zetten en ontbijt konden maken. Toen gingen we wakeboarden. Dat
houdt in dat je een bord aan je voeten en een touw in je handen hebt en door een boot wordt meegetrokken. Ik
was hier erg slecht in en opstaan is moeilijk, ik ben dus vooral vaak gevallen. Desalniettemin vond ik het erg leuk om te doen. Hierna hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar een strandje gegaan. ‘s Avonds was ik helemaal kapot, maar wilden sommige mensen van het groepje nog uitgaan. Hier kregen we een nogal grote discussie over, waarbij alle frustraties van de week eruit kwamen. Na een poosje uitpraten hebben we de dag afgesloten met een ijsje. Wat we vandaag allemaal nog gaan doen weet ik niet, maar vanavond stappen we weer de boot op. Ook al heb ik hier zin in, ergens vind ik het ook wel jammer. We moeten dan namelijk onze telefoon weer inleveren. Deze week heb ik veel contact gehad met het thuisfront en dat vond ik erg fijn. Hierna kan dat weer
even niet meer. We varen nu door naar Cuba. Dit gaat ongeveer twee weken kosten denk ik, maar dat weet ik niet zeker. Hier gaan we weer op eigen reis. Ik ben erg benieuwd naar Cuba dus hopen op goede wind zodat we er snel zijn!

Opstaan, ontbijten, de laatste spulletjes inpakken, in de bijboot stappen en gaan! Eenmaal aan land, in het stadje Porto Belo in Panama, zijn we op zoek gegaan naar de dichtstbijzijnde bushalte. Er kwamen de hele tijd bussen langs die eruit zagen als van die Amerikaanse schoolbussen, maar dan met allerlei vrolijke kleuren en plaatjes bedekt. Er was al een groepje met zoʼn bus vertrokken en wij waren aan het wachten tot er een bus  langskwam waar wij in zouden passen. Toen reed er ineens een luxere bus het dorpje in. Het was zoʼn bus die ook voor schoolreisjes gebruikt wordt. Wij vroegen in ons beste Spaans aan de chauffeur of hij naar Panama City ging en dat was zo. Eenmaal aangekomen kwamen we terecht bij een enorm winkelcentrum. Hier hebben we naar huis gebeld en een uurtje rondgelopen. Vervolgens zijn we met de metro doorgegaan naar de stad zelf. Hier probeerden we een hostel te regelen. Uiteindelijk lukte dat. Na onze spullen hierheen gebracht te hebben zijn we naar de pizzahut gegaan om te eten. Op de terugweg wilden we wat drinken op het terrasje op het hard rock hotel in Panama. Toen we eenmaal voor het hotel stonden kwamen we erachter dat dat dicht was. Toch zijn we naar binnen gegaan. We zijn in de lift gestapt en hebben op het knopje van de tweeënzestigste verdieping gedrukt. Deze bleek in aanbouw te zijn. Er was niemand en alle deuren stonden open, waardoor we een kamer in konden lopen om van het uitzicht te genieten. Eenmaal weer terug in het hostel ben ik in bed gaan liggen, blij dat de dag goed verlopen was.

Gisteravond was het weer een middendekje, we wilden de zieken nog wat extra tijd gunnen. Het is jammer om niet weg te kunnen, maar ik wil natuurlijk wel dat iedereen mee op eigen reis kan. Daarnaast bestond de keukendienst vandaag uit een aantal zieke mensen. Die moesten vervangen worden. Ik loop toch goed met school en heb me daar dus voor aangeboden. Aangezien er vandaag twee mensen jarig zijn moest er weer taart gebakken worden, wat ik toevallig erg leuk vind. Na gisteren een tijdje gediscussieerd te hebben over wat voor soort taart het moest worden waren we er dan eindelijk uit. Een brownie met een speculaascrumblebodem. Vanochtend begon ik, maar daar was probleem nummero 1. Er was geen chocola, alleen cacaomassa. Wat doe je dan? Dan maak je chocola! Op het internet vond ik een recept, maar er zijn alleen recepten voor cacaopoeder. Met een beetje improvisatie is het me uiteindelijk gelukt, ik had het voor elkaar gekregen zelf pure chocola te maken! Probleem nummero 2: er was niet genoeg speculaas om een hele bodem te maken. Toen kwamen Wouter, de natuurkundedocent, en ik met het idee een bodem te maken van boterdeeg en daar de speculaaskruimels door heen te mixen. Probleem nummero 3: er was nog maar weinig boter. Ach ja, met halvarine wordt het vast ook wel lekker. Na nog even doorstrijden was de taart er dan eindelijk. Erg trots moest ik wachten tot het vier uur was. Het was wel jammer dat alles gelukt was en de slagroom toen te lang werd geklopt waardoor hij geschift was, maar ja, je kan niet alles hebben. De taart smaakte geweldig, nu maar hopen dat we morgen taart aan land kunnen eten.

Het was acht uur ’s ochtends, we wilden allemaal net beginnen met ontbijten om daarna de laatste spulletjes in onze backpacks te stoppen en te vertrekken op eigen reis door Panama. We keken er allemaal ontzettend naar uit, 8 dagen lang door Panama trekken met een groepje leerlingen en een begeleider. Zelf bedenken wat je slaapt, wat je eet en hoe je met het budget omgaat. Toen kwam het: we werden allemaal naar het middendek geroepen. Nu raad je het vast al: eigen reis? Oh nee toch niet. De dag ervoor was er een meisje al best wel ziek. Nu waren er nog veel meer mensen met klachten. Of het komt door iets verkeerds wat is gegeten of door een virus geen idee, maar het bleek dat er veertien mensen met klachten waren. Het achterdek werd het bacillendek en alle gezonde mensen, waaronder ik, namen het schip onder handen. Met bleek hebben we het hele schip schoongemaakt. kraantjes, wasbakken, wc’s douches, deurklinken, de wanden van de gang, onder de kussens, alle boeken en noem maar op. Het schip rook daarna enorm naar een zwembad, maar het was in ieder geval schoon. De rest van de dag hadden we tijd om uit te rusten. Samen met een aantal anderen heb ik een crazy 88 gemaakt voor de eigen reis. Daarnaast heb ik brieven geschreven, spelletjes gespeeld, gelezen en gewoon een beetje gechilld. Op gegeven moment verveelde ik me een beetje, maar eigenlijk vond ik het erg fijn om een dagje niets te hoeven doen. Hopen maar dat iedereen snel beter wordt, en dan kunnen we echt vertrekken!

​’s Ochtends stapte ik op de bijboot, onderweg naar het eilandje voor ons. Hier waren we de vorige dag, nadat we eindelijk waren ingeklaard (dit heeft ons vijf dagen gekost) heengevaren. Eenmaal op het eiland laadden we de spullen uit en toen vertrok de bijboot weer, onderweg naar de volgende lading kinderen. Dit gaf ons de tijd om even rond te lopen. De ene helft van het eiland bestond uit zand en wat palmbomen, op de andere kant was het ook nog een beetje begroeid. Op de grond lagen overal kokosnoten. Toen we uit de bijboot stapten zagen we gelijk in het water enorm grote mooie zeesterren. Er lagen ook enorme schelpen van zeeslakken. Iemand ooit de film Moana gekeken? The reef waar het daar over gaat had je hier ook. Het was echt een droomeiland, als al dat plastic er niet had gelegen… als je in Curacao of aan de bovenkant van Zuid Amerika plastic in het water gooit is er namelijk een kans dat het hier aanspoelt. Ook op het eiland waar we vrije tijd hadden lag het helemaal vol. Dit is echt enorm zonde. Op onze tweede dag op het eiland hebben we dan ook een beach cleanup gehouden. We hebben toen acht grote vuilniszakken helemaal gevuld met plastic. Wat ik erg moeilijk vond was dat voor elk stuk plastic dat wij opgeraapt hadden, er nog minstens een op dat eiland ligt. Wij hebben keihard ons best gedaan maar op begeven moment waren de vuilniszakken op. Zelfs als wij al het plastic hier weggehaald hadden had het niet geholpen, het was dan gewoon weer aangespoeld. Natuurlijk weet iedereen over het plasticprobleem en denkt iedereen hier wel eens over na, maar als je het zo ziet en meemaakt besef je pas echt hoe erg het is. Het is natuurlijk niet zo dat wat wij hebben gedaan niet heeft geholpen, want alle beetjes helpen. We hebben in ieder geval de indianen die daar wonen erg blij gemaakt. Het eiland was namelijk niet echt onbewoond, er woonden twee mensen. dit was best wel leuk, want zij wilden ook wel eens wat met ons doen. Op de eerste dag zijn we begonnen met de hutjes bouwen en hangmatten ophangen. Samen met drie anderen hadden wij een dak van een zeil, wat niet eens volledig over ons heen hing, en twee muurtjes. Die muren waren er tegen de wind. We hadden twee touwtjes gespannen tussen twee palmbomen en daar allemaal afgevallen palmbladeren tussen gezet. Vervolgens kwam de eerste maaltijd, rijst met bonen, een uitje en mais. Als echte survivalaars hadden we natuurlijk geen borden of bestek, die moesten we dus nog even maken. De lepels hebben we gemaakt door stukken palmboomtak uit de hollen. De bakjes waren halve kokosnoten en stukken hout. We hebben ook geprobeerd met een net te vissen, door in een rondje te lopen in het water en zo vissen in te sluiten. Jammer genoeg is dit niet gelukt. Wel zijn er twee haaien gevangen. Het vlees zijn we jammer genoeg kwijtgeraakt, geen idee hoe dat kon gebeuren. Proeven kon dus niet. De rest van de dag hebben we gewoon een beetje rondgehangen en genoten. Als avondeten was het idee havermout. Dit was niet te vreten, doordat er een enorme rooksmaak aan hing. Daarnaast kon iedereen op een stok een broodje bakken. Dit duurt erg lang en ik ben nou niet bepaald wat je geduldig noemt, dus ik heb mijn broodje half rouw gegeten. Na het eten was het tijd om moe in de hangmat te gaan liggen en te genieten van het leven op het eiland. De volgende ochtend bestond het ontbijt uit rijst met bonen en mais. Daarnaast hadden we verse kokosnoten. ’s Ochtends gingen we omstebeurt met de locals een stukje zeilen in hun kano’s. Dit vond ik echt supergaaf! Vervolgens was het tijd voor een lunch, bestaande uit rijst met bonen en mais. Klinkt dit je al bekend in de oren? We lunchten laat en hadden erg veel gemaakt, er was dus ook genoeg voor het avondeten. Daarnaast hadden we nog wat kokos. Na de lunch ging ik, samen met een groepje en de indianen, in de bijboot naar een plekje om te snorkelen. De indianen gingen hier speervissen. Aan het begin vond ik dit nog best wel spannend. Ik had namelijk geen flippers en er stond best wel wat stroming werd er gezegd. Er moest een persoon met Sam in de bijboot blijven en hier bood ik me voor aan. Op gegeven moment kwamen er twee mensen terugzwemmen om mij even af te wisselen. Van een van die personen heb ik de flippers geleend en toen was het ook aan mij de beurt om in het water te springen. Ik vond dit erg gaaf. Op gegeven moment zwom ik midden in een school kleine visjes en een paar meter onder mij zag ik ook heel veel verschillende bijzondere beesten. Het enige jammere was dat ik hier keihard verbrand ben, waar ik nog steeds (het is nu vijf dagen later) erg veel last van heb. Het was in ieder geval erg gaaf. Later op de avond, na het avondeten, kwam er een gitaar tevoorschijn. Hier heb ik samen met Lynn op gespeeld terwijl de rest zong. Sam had een paar vissen gevangen die we boven het vuur roosterden. Daarnaast hadden een paar mensen popcorn meegesmokkeld toen ze op de boot water gingen halen, een heerlijke snack erbij. Op de laatste ochtend heb ik samen met een paar anderen havermout gemaakt. We wilden de rooksmaak een beetje bedekken, dus hebben we er een hele pot honing en heel wat suiker ingegooid. Wie wil nu nog beweren dat havermout gezond is? ? toen was het tijd om in te pakken en terug naar de boot te gaan, om daar door gelijk door te varen naar Panama voor de eigen reis.

Nadat er gisteren mensen aan boord waren gekomen, was het vandaag voor ons tijd om aan land te gaan op het hoofdeiland van de San Blas eilanden, een eiland ter grootte van anderhalf voetbalveld. Ik vond het erg bijzonder om te zien hoe ze hier leven. Er was maar weinig asfalt, alleen een pleintje waarop gesport kan worden was geasfalteerd. De meeste paadjes waren van zand. Er waren erg veel mensen die spulletjes aan toeristen wilden verkopen, maar ik vraag me af hoeveel mensen er nou echt komen. De wanden van de huisjes bestonden uit bamboe en de daken waren ook niet van dakpannen. Er waren natuurlijk wel wat betonnen huisjes, zoals de school, het restaurantje en een winkeltje. Daar waren er een paar van, die allemaal net wat andere producten hadden. Veel variatie was er niet. Volgens mij is het wel heel mooi om daar te leven. Iedereen kent elkaar namelijk, net een grote familie. Toch ben ik wel blij dat ik in Nederland woon, we hebben namelijk net wat meer en je hebt net wat meer beweegruimte. Daarnaast heb ik het idee dat je op het eiland nooit alleen zult zijn. Dit is natuurlijk allemaal ook zo op de Thalassa, maar die verlaat je af en toe tenminste. Ach ja, zelfs al zou ik er willen wonen dan zou het niet kunnen, het is namelijk een wet dat er geen buitenlanders mogen komen wonen op het eiland.

Ik zat rustig te sturen. De rest van mijn wacht was even niet in de buurt en het was stil, op het geklots van het water tegen de boot na. De zon zakte rustig onder het water en de lucht was heel mooi gekleurd. Op dat moment, toen ik daar rustig zat te sturen en een beetje nadacht, besefte ik het me ineens. Ik ben hier echt gelukkig! En dat is een van de mooiste dingen om te beseffen. Er was niks bijzonders aan de hand maar toch was het een heel erg mooi moment. Het is af en toe misschien erg zwaar aan boord, maar dit zijn de momenten die je nooit meer wilt vergeten.

Ondertussen zijn we op Curaçao aangekomen. Curaçao was ooit een slavenkolonie van Nederland. Op vrijdagavond zaten we met zijn allen in de salon voor de inleiding van het nieuwe PO (praktische opdracht), en hadden we hier een discussie over. Op zaterdagochtend was het vervolgens tijd om naar het slavenmuseum Kura Hollandia te gaan. Dit museum was erg bijzonder. We werden rondgeleid door een gids, die vertelde over deze periode. Natuurlijk krijg je dit ook op de school, maar het wordt allemaal niet heel groots behandeld. In ieder geval, in het museum lag de focus vooral op ons laten beseffen wat er allemaal wat er gebeurd was en hoe verschrikkelijk dit allemaal was. Onze gids vertelde ons over verschillende methodes om te straffen, allemaal gruwelijk. Daarnaast liet hij duidelijk merken wie hij het allemaal verweet. Dit waren vooral de Nederlanders, daarnaast had hij het ook niet zo op de paus. Ik vind het jammer dat dit vooral de focus van het museum was, want bepaalde dingen komen dan totaal niet aan bod. De nationale held van Curaçao is bijvoorbeeld Tula, en over hem was helemaal niks te zien. Daarnaast is er niks verteld over hoe de slavernij eigenlijk is afgeschaft. Er werden wel dingen verteld over belangrijke voorvechters, waaronder Martin Luther King en Nelson Mandela. Het laatste stuk ging vooral over waar de slaven nou eindelijk vandaan kwamen, er waren dus heel veel voorwerpen uit Afrika. Het bezoek aan dit museum vond ik erg indrukwekkend en dit zal ik ook zeker niet snel vergeten. Het is misschien geen leuk onderwerp, toch vind ik het belangrijk dat je er vaak genoeg over hoort want deze verschrikkelijke geschiedenis is onderdeel van onze geschiedenis en mag niet zomaar vergeten worden.

​’s ochtends zaten we nog rustig aan school, maar ’s middags hadden we eindelijk vrije tijd! Veel stelde dit niet voor, aangezien we niet met de bus mochten en daardoor niet verder konden komen dan een klein stukje filmset, een strandje (waarop onze boot aan een palmboom was vastgeknoopt om niet weg te drijven) en een cafeetje. Hier was wifi aanwezig, maar als er zesendertig leerlingen tegelijkertijd daarop willen bellen gaat dat natuurlijk niet. Het jammere was dat ik eerder weg moest, aangezien ik in de keuken hielp. Op het moment dat de keukenploeg weg was, was de wifi weer goed aangezien er minder mensen opzaten. Toch heb ik even kunnen bellen met thuis en dit is elke keer wel weer fijn. Ik krijg en stuur elke week sailmail, (een mail naar mijn ouders waarin ik kan vertellen hoe het met mij gaat, vragen kan stellen en deze blogjes schrijf. Zondag is sailmaildag voor ons en dan moeten wij onze berichten afhebben zodat ze verstuurd kunnen worden. Op donderdag is het vervolgens de dag dat wij weer een sailmail van thuis krijgen.) maar dat is anders dan echt spreken met thuis. Ik ben namelijk toch elke keer weer erg benieuwd naar wat er daar gebeurt. Je mist natuurlijk heel wat als je een half jaar weg bent en op deze momenten kan je weer bijpraten. Aan boord is het leven geweldig, maar het thuisfront is toch de plek waar je naar terugkeert en voor mij blijft die belangrijk. Aan boord blijft het dan ook een terugkerend onderwerp, de thuiskomst! Als het hierover gaat, gaat het soms over wat je allemaal gaat doen zodra je thuis bent, van een half uur douchen tot met je vrienden afspreken en de Albert Heijn leegkopen. Daarnaast gaat het ook over de ervaring van School at Sea. Terugkeren blijkt namelijk elk jaar weer moeilijk voor de meeste SaS’sers. Van een half jaar samenleven ga je namelijk naar twee uur afstand en elkaar weinig zien. de mensen die weten wat je hebt meegemaakt zijn dan ineens ver weg. Je ligt in je bed en ineens is het weer stil… ik ben benieuwd hoe dit voor mij gaat zijn.
 In ieder geval: teruggekeerd op de boot kreeg ik de taak om het toetje te maken! Samen met Lynn heb ik een cake gebakken. Daarnaast heb ik geholpen met een hele hoop andere hapjes en onderdelen van het eten. Om zes uur was het dan zover: iedereen zat in zijn nette outfit in de salon. Het eerste hapje: een speciaal soort brood met tapenade (alles zelfgemaakt natuurlijk) werd geserveerd en het was tijd voor de grote SaS 2018 quiz, gemaakt door twee leerlingen. De quiz bestond uit zestig vragen en was erg grappig.  Om zeven uur wilden we met zijn allen even aftellen voor de Nederlandse jaarwisseling, maar toen iemand hiermee kwam bleek dat de klok waarop gekeken was achterliep en het moment dus al voorbij was, oeps… Tussendoor hadden we ook nog even een pauze voor het voorgerecht en toen was het tijd om weer door te gaan met de quiz. Later tijd voor het heerlijke hoofdgerecht, bestaande uit spareribs, kippenpoten, en pastasalade. Daarna hebben we een paar spelletjes gedaan, waaronder de SaS-editie van 30 seconds. Hier zaten dingen in als Sam die de vishengel overboord gooide, oh nee toch niet, mbd’tje en vele andere dingen. Daarna was het tijd voor ons heerlijke toetje en daarna heb ik met een groepje weerwolven gespeeld. Tussendoor kwamen er een aantal hapjes voorbij, opeens was het alweer bijna tijd! Ongeveer een minuut voor tijd kwam er het idee van een groepsfoto. Later was deze foto jammer genoeg mislukt, voor niets gestrest dus! Om twaalf uur was het tijd voor de nieuwjaarsduik, ook dit liep niet helemaal als gepland… er zwommen al de hele avond vissen naast de boot. Met het motto “zij zijn banger voor ons dan wij voor hen” sprongen wij allemaal vol enthousiasme het water in. Toen bleek dat die vissen steken en dat er nog kwallen onder zaten… een ervaring om nooit te vergeten laten we maar zeggen… vervolgens hebben we nog genoten van de twee flares die we nog aan boord hadden en toen was ons vuurwerkfeestje alweer voorbij! Gelukkig hadden we de gezelligheid van elkaar en leuke muziek die dit feestje helemaal geslaagd maakten!

28 december was een bijzondere dag, er waren namelijk 2 mensen jarig! Een van de twee was Luka, een erg goede vriendin van mij. Dit maakte het voor mij natuurlijk extra leuk. Ik had deze dag keukendienst en wij hadden bedacht dat het hagelslagdag zou worden om toch een beetje een feestelijk ontbijt te hebben. Bij het ontbijt werd er gezongen en kregen ze ook hun verjaardagdoos, die door het thuisfront wordt meegegeven. 2 jarigen betekent natuurlijk twee keer taart dus bij het elfuurtje was het tijd voor extra gezang en de eerste jarige kon een taart aansnijden! Bij de lunch gaven wij vervolgens onze eigen cadeautjes aan Luka, hier was ze ook erg blij mee. Ik had zelf een boekje gekocht en daar heel veel mensen wat in laten schrijven. Daarnaast had ik een kettinkje en een kaart. Bij het vieruurtje was het vervolgens tijd voor de volgende jarige en toen waren de feestelijkheden van de dag afgelopen.