Af en toe gaat de crew een avondje van het schip af, om bijvoorbeeld ergens wat te eten. Soms komen ze dan bijzondere mensen tegen. Hier in Bermuda bijvoorbeeld. Zo kwam het zover dat de directrice van een school, samen met de eigenaar, de volgende dag langskwam op ons schip. Ze hadden een rondleiding gekregen van een van de docenten en aten mee. De eigenaar van het restaurant was ook gelijk saxofonist en gaf ons gelijk een huiskamerconcert. Uit deze leuke ontmoeting kwam een volgende afspraak, onze groep zou namelijk een presentatie geven op de basisschool! Een presentatie geven met een groep van zesendertig kinderen is natuurlijk een beetje moeilijk, dus werden daar een paar leerlingen voor uitgekozen. Mij leek dit echt superleuk en ook ik zat dus bij dat groepje. Die avond hebben we tot elf uur doorgewerkt aan onze presentatie, om de volgende ochtend nog eens om zes uur op te staan om het af te maken. Rond twaalf uur was alles af, waren onze spiekbriefjes gemaakt en gingen wij onderweg naar de school. Ik had vlak daarvoor nog even de Powerpoint en het filmpje van de server afgehaald, aangezien die het niet doet als we van het schip af zijn. Ik had een rugzak met een laptop om. Eenmaal op de school aangekomen kwamen we in een zaal, waar een paar leerlingen speciaal voor ons stoelen neergezet hadden. Ik ging aan de slag om de laptop aan te sluiten en wat blijkt? Ik had onze presentatie niet goed gekopieerd! Alle kinderen stroomden al binnen en wij stonden daar met zijn vieren, zonder presentatie! De kinderen waren tussen de vijf en tien jaar en hebben natuurlijk geen eeuwig geduld. De vrouw die de leiding had hield de kinderen ondertussen een beetje onder controle. Op een gegeven moment liepen wij naar haar toe om de situatie uit te leggen en dat we het dan maar zonder Powerpoint gingen doen… op dat zelfde moment had ik geregeld dat er een medesasser snel naar het schip zou teruggaan zodat we op het einde in ieder geval ons filmpje hadden. We zijn dus maar begonnen. Dit ging zelfs ontzettend goed! Af en toe kwam iemand er even niet uit (nou, eigenlijk was ik dit vooral maar ja) en dan was er iemand anders die inviel. Al met al was het een goed verhaal. Aan boord zijn we veel bezig met plastic, dus ook dit hadden we in onze presentatie. Iemand van de presentateurs leidde dat in door aan de kinderen te vragen: “what is the plastic soup”. Hier kwamen erg grappige antwoorden uit, zoals: “it’s when you put soup in plastic” en “it’s when you put plastic in soup”. Ik denk dat we met het verhaal wat hierop volgde die kinderen ook nog wat geleerd hebben en dat voelt best wel goed. Uiteindelijk kwam de sasser hijgend binnenrennen en hadden we onze foto’s. deze hebben we, samen met het filmpje, nog even laten zien en toen was het alweer afgelopen. De kinderen van het hoogste jaar mochten nog een paar vragen stellen. Van het antwoord op de vraag “do you have mobile phones” waren een paar kinderen ontzettend hard geschrokken. Een meisje van een jaar of tien zei gelijk: “i don’t want to go anymore.” Uiteindelijk was het een erg geslaagde presentatie, en ik ben nog altijd ontzettend trots op mezelf.

Na 12 dagen liggen we dan eindelijk in Bermuda. Aan alles merk je dat we weer op de terugweg zijn. De dag nadat we hadden gezwommen werden de golven bijvoorbeeld weer heftiger. De vaart hiernaartoe werd daardoor dan ook steeds heftiger. Ook was het weer zo ver, de zeilpakken zijn weer uit het visruim gehaald! Het is best wel koud, vooral in de nachtwacht. (In Nederland vinden jullie het waarschijnlijk warm, maar ik heb mijn thermo hard nodig). In Bermuda aangekomen hebben we allemaal een soort van cultuurshock gehad, we komen namelijk van Cuba en dat is heeeeel anders (en een stuk goedkoper, zoals we tijdens onze vrije tijd gisteren wel gemerkt hebben). We zijn alweer volop aan het voorbereiden op de volgende oversteek, om dan weer terug te gaan naar Europa. Bij deze een wat korter blogje. Ach ja, ook deze dagen zijn er aan boord van de Thalassa!

​Eindelijk was het dan zo ver, scheepsovername 2! Tijdens de scheepsovername vervullen leerlingen de taken op het schip. Dit doen we door te solliciteren. Eerst een brief schrijven en dan op gesprek in de stuurhut. Vervolgens is er een kapitein en zijn er stuurmannen, bootsmannen, matrozen, barvrouwen, pa’s (personal assistants) en nog veel meer. We mogen zelf namelijk ook functies bedenken. Ik heb gesolliciteerd voor bakker en ben gelukkig aangenomen! Bakken was nog een hele uitdaging, we hebben namelijk heel veel ingrediënten die bijna op zijn en we dus niet meer mogen gebruiken. In Cuba was het heel moeilijk om die bij te kopen en sommige dingen zouden we sowieso niet meer bijkopen. Dit leidde ertoe dat we geen melk meer hadden (nog wel melkpoeder dus we konden nog wel dingen maken), bijna geen boter, bijna geen tarwemeel en daarnaast moesten we zuinig doen met kaas en vlees. Tja… gelukkig is het ons goed gelukt. De eerste dag gingen we voor mueslirepen. Niemand kan ons meer nadoen, de rozijnen zijn daaraan namelijk opgegaan! Gelukkig waren ze erg lekker. De eerste dag hadden we het erg druk. De scheepsovername was namelijk middernacht begonnen en we konden dus gelijk ’s ochtends aan de slag. We moesten het schip weer vaarklaar maken, uitklaren, en daarnaast hadden wij de taak zestien broden te bakken voor het ontbijt van de volgende ochtend! Gelukkig is alles goed gegaan en hadden we zelfs tijd om het vieruurtje van de volgende dag te maken. Hiervoor hadden we als idee een gelatinepudding te maken, die jammer genoeg iets minder goed gelukt was. hij had namelijk bijna geen smaak, ook al hadden we er heel veel dingen doorheen gegooid. We hebben het gelukkig opgelost en er een sausje overheen gegooid om het lekker te maken. Nog een extra schepje suiker en eten maar! De dag daarna, om vijf uur ’s ochtends, was het weer tijd om brood te bakken. Toen we net klaar waren was het alweer tijd voor het ontbijt, om vervolgens nog een uurtje in bed te duiken. De rest van de dag hoefden wij in principe niks meer te doen. Ik ben toen maar weer aan school gegaan, om af en toe te worden afgeleid door de bezigheden van het animatieteam. Want ja, ook dat ontbrak niet deze scheepsovername! ’s Avonds konden we daarnaast ook genieten van een lekker drankje van de barvrouwen. Op dag drie hebben we worstenbroodjes gebakken, die gelukkig erg in de smaak vielen. Verder was het een vrij rustige dag. Op dag vier was het alweer onze laatste ochtend in de keuken, die wij goed wilden afsluiten. We hebben aan boord ergens een zak poffertmix staan, waarmee je hele lekkere cakes kan bakken. Dit vonden wij alleen niet goed genoeg, wij besloten er pannenkoekjes van te maken! Na ’s ochtends een paar uur te hebben gestreden in de keuken was ook het laatste vieruurtje klaar. Even snel ontbijten en toen heb ik de laatste paar uurtjes van de scheepsovername slapend doorgebracht, een mooie afsluiting, al zeg ik het zelf.

Na de lunch dook ik de keuken weer in om af te wassen, ik had namelijk keukendienst. We waren net begonnen, toen de motor plotseling uitging. Mijn eerste gedachte was dat er weer wind was, maar nee. Op dat moment stormden namelijk de eerste SaS’ers de trap af, schreeuwend: “WE MOGEN ZWEMMEN!!!”. De afwas was vergeten en ook wij renden naar onze hutten om zwemkleding aan te trekken. Nog geen twee minuten later stonden we met het allen op het middendek en toen was het tijd om erin te plonzen! Zwemmen in een baai is al superleuk, maar zwemmen midden op de zee met vijf kilometer onder je pas de bodem is toch wel heel speciaal. Na even in het water gelegen te hebben was het natuurlijk tijd om de uitdaging op te zoeken, dus klom ik weer de boot op om vervolgens via het kluivernet bij het voorste puntje van het schip te komen. Terwijl we in het water lagen zagen we daar namelijk de hele tijd mensen vanaf springen en duiken. Dit wilde ik ook wel eens proberen! Daar aangekomen bleek het toch wel heel hoog, maar teruggaan deed ik natuurlijk niet! Even later, toen ik alweer een tijdje in het water lag met een paar anderen, was het tijd om allemaal terug de boot op te klimmen. De motor ging weer aan, om de plek van dit geweldige moment achter ons te laten. Op naar Bermuda maar weer!

Op dag zes was het dan zover, we gingen paardrijden! Na even onderhandelen over de prijs werden we allemaal op een paard gehesen. Mijn paard was Mocho. We reden door een heel mooi landschap. Aan het begin zat ik alleen maar angstig naar Mocho te staren, maar na een tijdje was ik gewend en kon ik er ook nog echt van genieten. Ik vond het erg grappig en daarnaast heel bijzonder om paard te rijden. We stopten bij een tabaksplantage, waar ze ons leerden hoe je sigaren maakt. Ook dit was erg leuk om te zien. Daarnaast vertelde hij ook hoe het leven als tabaksboer in Cuba is, wat natuurlijk allemaal inspiratie is voor mijn PGO-opdracht van maatschappijleer? We reden weer door en stopten vervolgens bij een plek waar ze rum, koffie en honing produceerden. Weer wat informatie voor mijn PGO en daarnaast ook een kans om de heerlijke honing te proeven. Er werd ook rum aangeboden maar dat dronken we natuurlijk niet. We mochten het ook niet meenemen, sorry pap en mam. Op de terugweg gingen we draven met de paarden. Hierbij sloegen de stijgbeugels de hele tijd tegen mijn benen aan, wat voor wondjes op mijn enkels heeft gezorgd. Het was het helemaal waard. Dit was namelijk een van de leukste dingen die ik in Cuba heb gedaan. Toen was het alweer tijd voor de laatste avond in Vinjales, wat ik zelf erg jammer vond. Het is namelijk een erg mooie plek en het is allemaal heel erg relaxed. We hadden ’s avonds allemaal niet heel veel honger, we hadden namelijk laat geluncht. Het avondeten hadden we dus in een crêpe tentje. Dit was wel weer genieten. Een dag om te herinneren dus!

Het was dag twee van de eigen reis en het plan was om van Trinidad naar Santa Clara te reizen. In ons beste Spaans probeerden we duidelijk te maken aan de Casa-eigenaresse dat we 1 taxi wilden voor acht personen, maar het bleek niet goed genoeg te zijn. Toen de taxi er eindelijk was, bleken het namelijk niet een maar twee te zijn! Wij mochten absoluut niet opsplitsen en hebben hem moeten afwijzen. We hebben onze tassen gepakt en zijn naar het centrum gegaan om daar alsnog op zoek te gaan naar een taxi. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Niemand wilde ons namelijk voor een goed bedrag meenemen in zijn taxi, als diegene er al een had. Iedereen bood ons namelijk “dos coches” aan. Toen we uiteindelijk een taxi hadden gevonden, was hij te duur. We zijn weggelopen en toen was het plotseling wel goed voor de prijs die wij wilden. Na een tijdje in de taxi te hebben gezeten stopten we ineens bij een huisje, op tweeënhalve kilometer van het dichtstbijzijnde dorpje. Hier was 1 huisje, waarin een paar Cubanen wonen. Daarnaast was er een soort van afdakje. De taxi bleek kapot te zijn… de chauffeur stond eerst over de motor gebogen, samen met een andere taxichauffeur die was gestopt. Wij zijn onder het afdakje gaan zitten en begonnen aan een potje regenwormen. Op een gegeven moment was de taxichauffeur verdwenen, en we wisten niet zeker waarom. Een paar mensen gingen het toen in het huisje vragen en het bleek dat hij bezig was met een nieuwe taxi regelen. Wij wisten niet zeker of hij nog terug zou komen, maar we wilden graag ons spelletje afmaken en hadden een zin om iets te ondernemen dus we gingen lekker door. jammer genoeg won ik niet... toen vonden we het tijd voor een geweldige fotosessie met de kapotte taxi, we hadden namelijk toch niks beters te doen. Op een gegeven moment kwam de chauffeur dan eindelijk terug, met twee taxi’s! we hebben toen eerst een discussie met hem gehad, wat ertoe leidde dat we naar het dichtstbijzijnde dorpje gingen lopen. De vrouw van het huisje kwam langs op het moment dat we onze backpacks aan het omdoen waren en gaf ons toen een paar heerlijke bananen. Met een volle maag begonnen we vervolgens vol goede moed aan de tocht naar het dorpje. Ik vond het lopen helemaal niet erg, aangezien het een heel mooi gebied was en we de zon langzaamaan weg zagen zakken. ik kon er dus wel van genieten. Toen we aan de andere kant van het dorpje waren was er een bushalte, waar een bus stond! Wij zijn er naartoe gerend en ingestapt, want in het dorpje waar we waren was namelijk haast niks en we hadden geen zin om daar te slapen. De bus was heel oud en krakkemikkig, maar het was wel bijzonder en de omgeving was wederom erg mooi. Toen de bus op zijn eindbestemming was aangekomen waren we weer een stuk dichter bij Santa Clara en hadden we al aardig wat geld bespaard, we hoefden namelijk niet voor de bus en niet voor de taxi te betalen. wij
 gierige Nederlanders waren daar natuurlijk erg blij mee, vooral aangezien we een beperkt budget hebben. De buschauffeur was erg aardig en behulpzaam en legde ons uit waar de volgende bus ging. We zijn daarnaartoe gelopen en in een soort van veewagen gestapt, waar houten bankjes langs de muren waren gemaakt. Het was erg grappig om eens meegemaakt te hebben en we kwamen tenminste bij onze bestemming. Erg comfortabel was het alleen niet. Eindelijk in Santa Clara aangekomen moesten we nog op zoek naar een Casa Particulares voor de nacht. Gelukkig verliep dit wel redelijk soepel. Dat mocht ook wel na onze lange reis. We legden onze spullen in de Casa en gingen op zoek naar eten. Dit bleek niet zo simpel te zijn. Het was immers Valentijnsdag en iedereen wil dan uit eten. Dit zorgde ervoor dat er een rij stond voor elk restaurant. We zijn uiteindelijk op het dakterras van een ander Casa beland. We hadden hier niet goed geïnformeerd, ze bleken namelijk maar 1 gerecht te serveren en dat was niet heel goedkoop. We hebben dat gerecht toen vier keer besteld, want we wisten niet of het lekker zou zijn. Dat was het niet, het vlees was namelijk gewoon koud en ook de rest vond ik niet heel geweldig. Ach ja, dan hebben we tenminste een keer typisch Cubaans gegeten! Daarna hebben we een (heel groot) ijsje gehaald omdat we allemaal toch nog wel zin in iets. Ach ja, we hadden zoveel geld bespaard dat dit prima kunt. na onze lange en vermoeienende maar mooie dag was het voor mij tijd om het bed in te duiken, om de volgende dag weer nieuwe avonturen te kunnen beleven!

Het was zo ver, de dag voor eigen reis twee was aangebroken. Na het ontbijt hebben we eerst afscheid genomen van onze geweldige stuurvrouw Jet. Zij gaat deze week namelijk terug naar Nederland en we zien haar in de laatste week pas weer. Daarna zijn we in de bijboot gestapt en onderweg gegaan naar het afzetpunt. Vanaf daar zijn we naar het centrum van Cien Fuegos gelopen. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw en wij hadden er allemaal superveel zin in. In het centrum aangekomen zijn we de eerste bank ingelopen die we tegenkwamen om geld te wisselen. Daarna zijn we naar een winkel gegaan. Hier zijn we er gelijk achter gekomen dat de winkels totaal anders zijn dan in Nederland. Er is namelijk veel minder. We hebben wel kunnen krijgen wat we wilden en zijn toen op zoek gegaan naar een taxi. Dit ging verrassend makkelijk. Er waren namelijk een hele hoop mensen die “taxi taxi” riepen. Wij zijn gewoon op een van die mannen afgestapt en hebben hem gevraagd of hij een taxi voor acht personen had. Hij pakte er gelijk zijn telefoon bij en belde zijn contacten op om te vragen of zij een auto voor ons hadden. Een half uur later konden we instappen. We zaten in een oude auto, zoals je die eigenlijk haast alleen maar ziet hier. Het verkeer op de wegen bestaat namelijk uit oude autoʼs, luxe nieuwe bussen, fietstaxiʼs, paard en wagen, moderne taxiʼs en heel af en toe een moderne auto. De taxi bracht ons, door het mooie landschap van Cuba, naar Trinidad. We gingen binnendoor en zagen dus een beetje hoe de Cubanen op het platteland leven. Tussendoor moesten we nog eens  stoppen omdat er een aantal geiten op de weg liepen. Na even toeteren vervolgden we onze weg. Aangekomen in de stad vroeg onze chauffeur ons of we nog een casa zochten, om ons vervolgens bij de deur af te zetten. Ook onze eerste casa was een feit. Het was een erg mooie plek met zelfs een dakterras. We hebben onze backpacks gedropt en zijn vervolgens Trinidad ingegaan. Het is een erg mooie en oude stad, met straten die niet geasfalteerd zijn en veel muziek. We wilden eigenlijk naar een pleintje met WiFi om een uurtje met thuis te bellen, maar blijkbaar was het een van de dagen dat de Cubaanse regering er geen zin in had. De WiFi stond dus uit. We zijn toen wat gaan drinken op een terrasje. Op een gegeven moment wilden wij net even naar een supermarkt gaan, toen het
keihard begon te regenen. Eerst wilden we schuilen maar toen besloten dat we net zo goed konden rennen. Om niet volledig nat te worden renden we van winkeltje naar winkeltje, om tussendoor elke keer even te schuilen. Ik denk dat  het er erg grappig uitzag. Even later regende het zo hard dat er een drie meter brede stroom water in het midden van de weg lag en naar beneden stroomde. Gelukkig lag de winkel aan de goede kant van de straat. Na de winkel hebben we pizza gegeten in een tentje dat fan was van fc Barcelona. Het hing namelijk helemaal vol met vlaggen, shirts en fotoʼs en ook op de kaart stond het logo. Na een geslaagde maaltijd zijn we teruggegaan naar het hostel, om terug te kijken op een geslaagde eerste dag.

Vanaf het moment dat je aan boord komt zijn er een aantal dingen die vaak naar voren komen. Eigen reis, zeeziekte, de Teide en de Cubaschoonmaak. Wat de schoonmaak hier zo bijzonder maakt is dat alles helemaal schoon moet zijn, zo schoon als het in drie maanden niet geweest is. Cuba is namelijk erg streng met wie ze binnenlaten en als het niet schoon zou zijn zouden we dus niet geaccepteerd worden. ’s Ochtends hadden een aantal leerlingen al een plan gemaakt en toen was het boenen maar! We zijn de hele dag bezig geweest en ik was ’s avonds dan ook erg moe. Omdat we het zo goed gedaan hadden, vonden we het tijd voor een extra filmavondje. Er waren zelfs koekjes gebakken om te kunnen snacken tijdens de film. Lekker kruimelen in die salon die daarvoor spik en span was, hmmm… de volgende ochtend was het eerst tijd voor de facecheck, waarna ze aan boord komen. De facecheck is in elk land anders. Soms kan Sam, de kapitein, dat gewoon doen en soms verzamelen we allemaal op het middendek. In Cuba moesten we echter allemaal aan land, om vervolgens om de beurt in het kantoortje geroepen te worden. Hier werd er een foto gemaakt en werden een aantal dingen uit je paspoort genoteerd, om vervolgens een stempel te krijgen. Toen iedereen eenmaal weer terug aan boord was kwamen ze het schip controleren. Ook dit was een hele belevenis, ze controleerden namelijk met honden alle ruimtes. Gelukkig zijn we binnengelaten en kunnen we woensdag gewoon op eigen reis!

Gisteren zijn we, na nog een laatste leuke dag in Bocas del Toro, teruggekomen op het schip. Vanochtend werden we vervolgens verwelkomd met een middendekje. Er was (nog) niks fout gegaan, maar er moesten een aantal dingen gebeuren. Alle spullen in het visruim moesten naar andere plekken in het schip, en daarnaast was het weer tijd om inkopen te doen. Het visruim is de ruimte helemaal onderin het schip, waar nog een aantal blikken, dozen appelsap en schoonmaakspullen lagen. Je komt bij de spullen door ernaartoe te tijgeren. Aan het begin ziet dit er nog prima uit, met een mooi tapijtje en alles. Na een meter gekropen te hebben is het dan oh nee toch niet, dan kruip je namelijk nog drie meter op grof beton voor het weer beter wordt. Normaal op je knieën zitten kan niet, daar is het namelijk te laag voor. Toen Sam vroeg of er liefhebbers waren voor het visruim bood ik me dus gelijk aan. Samen met drie anderen namen wij de taak op ons. Het leuke was wel dat wij, aangezien we ons hadden aangeboden voor de minder leuke taak, ook mee mochten om boodschappen te doen. Ook al is het visruim niet de fijnste plek om te zijn, toch had ik geen problemen met het klusje. Als je met zijn drieën in zo’n visruim zit om de blikken tomatensaus door te geven ben je namelijk wel echt samen bezig. Dat was het mooie aan dit moment. Toen we alles eruit hadden gekregen, moest het nog opgeruimd worden. Gelukkig ging dit erg snel. Toen was het tijd voor de rijst, dit was nog een heel gedoe. Die zakken zijn namelijk twintig kilo per stuk en moesten ook het ruim uit. Eenmaal klaar daarmee hadden we even de tijd om bij te komen op het middendek met een kan ijskoud water, met ijsklontjes erin uit de ijsmachine. Als je me vraagt wat ik ga missen als ik thuiskom is dat zeker een van de dingen! Vervolgens gingen we Bocas del Toro weer in om boodschappen te doen. Dit is hier erg makkelijk, er zit namelijk om de tien meter een supermarkt. In de eerste supermarkt waar we kwamen hadden ze niet alles wat we wilden, op naar de tweede dan maar! Uiteindelijk hadden we zeven winkelkarretjes vol, en dan te bedenken dat ze de volgende dag nog eens gingen. De mannen achter de kassa keken ons in ieder geval raar aan. Er waren een paar Spaanse mannetjes die wel met ons mee terug naar de bijboot wilde lopen, zodat we niet met maar zes man zeven karretjes moesten duwen. IJsje in de hand en lopen maar! We vormden een bijzondere stoet door de straten. Het enige onhandige was dat mijn karretje erg zwaar was en ik daar mijn beide handen voor nodig had. Het ijsje eten ging lastig, dus ik voelde langzaam iets over mijn hand druipen… gelukkig was het niet ver naar de bijboot dus ik had nog tijd om te genieten. Terug aan boord was het vervolgens tijd om, na nog even van het vieruurtje te genieten, de inkopen weer op te ruimen. We hadden erg veel wc-papier gekocht en toen kwam het: dat moest het visruim weer in! Het zal allemaal in pakjes van 4. Om dit allemaal naar beneden te krijgen bedachten we om een treintje te maken van het middendek tot in het visruim. De eerste gooide de wc-rollen vanaf het middendek naar binnen en de trap af, de tweede gooide het naar het visruim en de derde gooide het het visruim in, waar de vierde het opruimen. Dit was erg leuk om te doen, als kleine kinderen met wc-papier smijten. Vervolgens hebben de rest van de stores nog opgeruimd en toen was het voor mij weer tijd om nog even aan mijn school te werken, om de dag vervolgens erg productief af te sluiten.