El Teide

Dit was toch echt de dag waar de een naar uit keek en die de ander vreesde. Vandaag gingen we de Teide op! ’s Ochtends vroeg werden we allemaal gewekt, om vervolgens een ontbijtje erin te schuiven en een lunchpakket te bereiden en daarna stapten we met zijn allen de bus in. We werden uitgezwaaid door onze kapitein Sam. Hij rende een stukje mee met de bus en wij dachten dat hij gewoon wilde zwaaien, maar toen bleek dat het luik van de tassen nog openstond! Even later kwamen we dan aan bij het bezoekerscentrum, waar we nog wat informatie konden vinden over de vulkaan die we zouden beklimmen. Daarna was het toch echt tijd, de tocht begon! Aan het begin zat de moed er nog goed in. Daar was het ook nog goed te doen. Later werd het toch wel wat steiler en waren er veel meer rotsen en begonnen sommigen het al wat zwaarder te krijgen. Ik vond het zelf natuurlijk ook wel zwaar, maar ik genoot vooral heel erg van het mooie uitzicht wat we hadden. De Teide is namelijk een vulkaan in een vulkaan en binnen de kraterwand van de vulkaan waar de Teide instaat is het een heel bijzonder landschap, bijna alsof je op een andere planeet staat. Toen we uiteindelijk redelijk hoog waren vond ik het toch ook best heftig, en ik viel terug op de achterhoede. Naarmate we hoger kwamen werd het steeds kouder en veel mensen trokken een laagje extra aan, ook ik was blij dat ik mijn softshel bijhad. Eenmaal boven, bij de lift, aangekomen was het toch wel een teleurstelling. Want daar zit je dan rillend van de kou terwijl het te bewolkt is om iets te kunnen zien en met het vooruitzicht dat je ook die acht kilometer weer naar beneden moet… toch ging dat wel vlot en drie uur later stapten we helemaal kapot, met spierpijn van hier tot tokyo, maar voldaan weer de bus in. Ik ben superblij dat ik de top heb gehaald. Voor mij was dit nog een extra prestatie omdat ik zeven weken geleden aan mijn knie geopereerd ben en het nog niet volledig hersteld is. De top halen was dus extra bijzonder en dit is iets om nooit te vergeten!