een laatste dag vol tranen en knuffels

'S ochtends vroeg voeren we uit, voor de laatste keer met zijn allen de zee op. In die laatste uurtjes gebeurde eigenlijk niks, maar daarom juist des te meer. Ik ben met een vriendin naar de top van de mast geklommen, voor de laatste keer tijdens SaS… Het was geweldig. Bovenin hadden we het over SaS en wat dit halve jaar ons allemaal gebracht heeft. School at Sea was de ervaring van mijn leven (tot nu toe). Ik heb er gelachen en gehuild. Tranen van vreugde en van verdriet. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt en mezelf beter leren kennen. Ik ben vooral ontzettend trots, trots om een sasser te zijn. Eenmaal weer beneden zaten we met een groepje op het achterdek te kletsen. Het was rustig op het schip, iedereen was immers gewoon aan het genieten van die laatste momenten. Plotseling ging de motor aan. De rust was verdwenen en iedereen rende naar de plek waar diegene wilde zijn bij het binnenvaren. Mensen gingen de mast in, klommen op het werkhok, namen plaats op het wachtbankje of gingen in het kluivertnet liggen. Zelf nam ik, samen met een stuk of tien anderen, plaats op de stuurhut. We voeren opnieuw de haven binnen. Die ochtend waren we namelijk uitgevaren om te voorkomen dat er ouders in de haven naar het schip zouden komen voordat we de sluis waren doorgegaan. Langzaamaan kwam de sluis steeds dichterbij. Het duurde ontzettend lang en tegelijkertijd ontzettend kort. Op een gegeven moment zagen we de eerste mensen staan en werden de eerste spandoeken omhoog gehouden. Gelukkig had ik er geen. Het moment was heel dubbel. We wilden allemaal geen afscheid nemen, maar het feit dat mijn ouders daar stonden deed toch wel wat met me. Op de kant zwaaiden ze allemaal hun armen eraf, maar op het schip was weinig reactie. Het idee was volgens mij: als we doen alsof ze er niet zijn gaan ze wel weg. Dit werkte alleen niet :). Toen we de sluis door waren gegaan zagen we ineens een paar oude stuurmannen staan. Toen zwaaiden ook wij ineens heel enthousiast. Volgens mij dachten de ouders dat we er toch wel zin in hadden, maar nee. sorry pap en mam. Het schip legde aan en na een laatste knuffel met mijn vrienden stapte ik de kant op. Ik had niet gepland toen al te gaan huilen, maar toen ik bij mijn ouders aankwam stonden zij allebei met tranen in de ogen. toen ging ik ook. Het was best wel emotioneel. Na eerst mijn ouders uitgebreid geknuffeld te hebben stelde ik ze voor aan mijn nieuwe vrienden. Toen werd er omgeroepen dat we allemaal naar de tent moesten komen. Hier kwam het officiële einde. Er werden speeches gegeven door de directeur, kapitein en een paar leerlingen. Daar stroomden de tranen weer. Toen was het tijd voor ons eindlied. Dit was een enorm emotioneel lied geworden. hieronder een stukje van de tekst.
 Van grote hoogtepunten tot in de kleine uren
Een levensechte droom die niet lang genoeg kan duren
In wonderland geleefd
Waar we grenzen overgaan
Zal alles overhebben om nog een keer terug te gaan
 
Het was mooi, voel me voldaan
Ik heb elke seconde op mijn netvlies staan
Ben terug in de wereld in de realiteit
Ik kijk met heimwee terug op die tijd
Maar ik voel me sterker en kan weer vooruit
als ik m’n ogen  voor even sluit
dan neem ik heel even
om sas opnieuw te beleven
 
Ook hierbij hield niemand het natuurlijk droog. Toen we de laatste woorden hadden gezongen waren we niet meer bezig met wie er voor ons stonden, maar meer met de mensen om ons heen. Iedereen was elkaar aan het knuffelen. Toen kwam de directeur aan met een aankondiging, de ouders hadden ook een lied geschreven! half lachend en half huilend stonden we met de armen om elkaar heen te luisteren. (hieronder weer een stukje)

Ze zijn weer terug!
HOERA!
Wat een fantastisch avontuur
Was dit
Wat een ervaring
Wij zijn trots
Ouders van sassers te zijn
Je bent weer thuis 
Vandaag 
Zonder Thalassa wordt het saai 
En stil
Maar niet getreurd 
Want jij weet wat 
Het is om 'n sasser te zijn
Vriendschap voor altijd

(dit was op het liedje coming home van Sheppard). Hierna werden er nog certificaten uitgedeeld. Toen was het echt zo ver: het afscheid. Iedereen wilde iedereen knuffelen, gedag zeggen en bedanken. Dit duurde lang en niemand wilde iemand vergeten. toch was het een enorm mooi moment. Ook de crew werd natuurlijk niet vergeten. Na dit moment was het tijd om het schip in te gaan om mijn tassen te halen. Ook mijn telefoon moest ik nog ophalen. Toen we terugliepen naar de auto kwamen we natuurlijk nog een aantal sassers tegen die opnieuw een knuffel verdienden. Uiteindelijk bereikten we de auto en gingen we op weg, terug naar Druten. nu was SaS pas echt afgelopen. Thuis wachtte mij een groot huis dat niet bewoog. Mijn kamer bleek reusachtig te zijn en het was ontzettend stil. Na een kwartiertje begonnen er steeds meer mensen de tuin in te lopen, allemaal oude vrienden en familie. Ik was ontzettend blij hen allemaal weer te zien, maar miste tegelijkertijd ook alle mensen van wie ik net afscheid genomen had. Na deze dag was het tijd om het oude normale leven weer een beetje op te pakken. De geiten verzorgen, grasmaaien, naar de supermarkt gaan en afspreken met vrienden. Toch is mijn leven ontzettend veranderd. Tijdens School at Sea heb ik zo ontzettend veel meegemaakt en geleerd, dat zal ik nooit vergeten. Ook zelf ben ik veranderd. Misschien merken anderen het niet echt aan mij, maar van binnen merk ik het wel. Ook is er een groep mensen die mijn leven hebben veranderd en een plekje in mijn hart hebben veroverd. Hen zal ik blijven zien. Sommigen alleen op de reünies en met sommigen zal ik ook vaak afspreken. Voor nu was dit het. maar eigenlijk is School at Sea nu pas écht begonnen!