Af en toe gaat de crew een avondje van het schip af, om bijvoorbeeld ergens wat te eten. Soms komen ze dan bijzondere mensen tegen. Hier in Bermuda bijvoorbeeld. Zo kwam het zover dat de directrice van een school, samen met de eigenaar, de volgende dag langskwam op ons schip. Ze hadden een rondleiding gekregen van een van de docenten en aten mee. De eigenaar van het restaurant was ook gelijk saxofonist en gaf ons gelijk een huiskamerconcert. Uit deze leuke ontmoeting kwam een volgende afspraak, onze groep zou namelijk een presentatie geven op de basisschool! Een presentatie geven met een groep van zesendertig kinderen is natuurlijk een beetje moeilijk, dus werden daar een paar leerlingen voor uitgekozen. Mij leek dit echt superleuk en ook ik zat dus bij dat groepje. Die avond hebben we tot elf uur doorgewerkt aan onze presentatie, om de volgende ochtend nog eens om zes uur op te staan om het af te maken. Rond twaalf uur was alles af, waren onze spiekbriefjes gemaakt en gingen wij onderweg naar de school. Ik had vlak daarvoor nog even de Powerpoint en het filmpje van de server afgehaald, aangezien die het niet doet als we van het schip af zijn. Ik had een rugzak met een laptop om. Eenmaal op de school aangekomen kwamen we in een zaal, waar een paar leerlingen speciaal voor ons stoelen neergezet hadden. Ik ging aan de slag om de laptop aan te sluiten en wat blijkt? Ik had onze presentatie niet goed gekopieerd! Alle kinderen stroomden al binnen en wij stonden daar met zijn vieren, zonder presentatie! De kinderen waren tussen de vijf en tien jaar en hebben natuurlijk geen eeuwig geduld. De vrouw die de leiding had hield de kinderen ondertussen een beetje onder controle. Op een gegeven moment liepen wij naar haar toe om de situatie uit te leggen en dat we het dan maar zonder Powerpoint gingen doen… op dat zelfde moment had ik geregeld dat er een medesasser snel naar het schip zou teruggaan zodat we op het einde in ieder geval ons filmpje hadden. We zijn dus maar begonnen. Dit ging zelfs ontzettend goed! Af en toe kwam iemand er even niet uit (nou, eigenlijk was ik dit vooral maar ja) en dan was er iemand anders die inviel. Al met al was het een goed verhaal. Aan boord zijn we veel bezig met plastic, dus ook dit hadden we in onze presentatie. Iemand van de presentateurs leidde dat in door aan de kinderen te vragen: “what is the plastic soup”. Hier kwamen erg grappige antwoorden uit, zoals: “it’s when you put soup in plastic” en “it’s when you put plastic in soup”. Ik denk dat we met het verhaal wat hierop volgde die kinderen ook nog wat geleerd hebben en dat voelt best wel goed. Uiteindelijk kwam de sasser hijgend binnenrennen en hadden we onze foto’s. deze hebben we, samen met het filmpje, nog even laten zien en toen was het alweer afgelopen. De kinderen van het hoogste jaar mochten nog een paar vragen stellen. Van het antwoord op de vraag “do you have mobile phones” waren een paar kinderen ontzettend hard geschrokken. Een meisje van een jaar of tien zei gelijk: “i don’t want to go anymore.” Uiteindelijk was het een erg geslaagde presentatie, en ik ben nog altijd ontzettend trots op mezelf.

Na 12 dagen liggen we dan eindelijk in Bermuda. Aan alles merk je dat we weer op de terugweg zijn. De dag nadat we hadden gezwommen werden de golven bijvoorbeeld weer heftiger. De vaart hiernaartoe werd daardoor dan ook steeds heftiger. Ook was het weer zo ver, de zeilpakken zijn weer uit het visruim gehaald! Het is best wel koud, vooral in de nachtwacht. (In Nederland vinden jullie het waarschijnlijk warm, maar ik heb mijn thermo hard nodig). In Bermuda aangekomen hebben we allemaal een soort van cultuurshock gehad, we komen namelijk van Cuba en dat is heeeeel anders (en een stuk goedkoper, zoals we tijdens onze vrije tijd gisteren wel gemerkt hebben). We zijn alweer volop aan het voorbereiden op de volgende oversteek, om dan weer terug te gaan naar Europa. Bij deze een wat korter blogje. Ach ja, ook deze dagen zijn er aan boord van de Thalassa!

​Eindelijk was het dan zo ver, scheepsovername 2! Tijdens de scheepsovername vervullen leerlingen de taken op het schip. Dit doen we door te solliciteren. Eerst een brief schrijven en dan op gesprek in de stuurhut. Vervolgens is er een kapitein en zijn er stuurmannen, bootsmannen, matrozen, barvrouwen, pa’s (personal assistants) en nog veel meer. We mogen zelf namelijk ook functies bedenken. Ik heb gesolliciteerd voor bakker en ben gelukkig aangenomen! Bakken was nog een hele uitdaging, we hebben namelijk heel veel ingrediënten die bijna op zijn en we dus niet meer mogen gebruiken. In Cuba was het heel moeilijk om die bij te kopen en sommige dingen zouden we sowieso niet meer bijkopen. Dit leidde ertoe dat we geen melk meer hadden (nog wel melkpoeder dus we konden nog wel dingen maken), bijna geen boter, bijna geen tarwemeel en daarnaast moesten we zuinig doen met kaas en vlees. Tja… gelukkig is het ons goed gelukt. De eerste dag gingen we voor mueslirepen. Niemand kan ons meer nadoen, de rozijnen zijn daaraan namelijk opgegaan! Gelukkig waren ze erg lekker. De eerste dag hadden we het erg druk. De scheepsovername was namelijk middernacht begonnen en we konden dus gelijk ’s ochtends aan de slag. We moesten het schip weer vaarklaar maken, uitklaren, en daarnaast hadden wij de taak zestien broden te bakken voor het ontbijt van de volgende ochtend! Gelukkig is alles goed gegaan en hadden we zelfs tijd om het vieruurtje van de volgende dag te maken. Hiervoor hadden we als idee een gelatinepudding te maken, die jammer genoeg iets minder goed gelukt was. hij had namelijk bijna geen smaak, ook al hadden we er heel veel dingen doorheen gegooid. We hebben het gelukkig opgelost en er een sausje overheen gegooid om het lekker te maken. Nog een extra schepje suiker en eten maar! De dag daarna, om vijf uur ’s ochtends, was het weer tijd om brood te bakken. Toen we net klaar waren was het alweer tijd voor het ontbijt, om vervolgens nog een uurtje in bed te duiken. De rest van de dag hoefden wij in principe niks meer te doen. Ik ben toen maar weer aan school gegaan, om af en toe te worden afgeleid door de bezigheden van het animatieteam. Want ja, ook dat ontbrak niet deze scheepsovername! ’s Avonds konden we daarnaast ook genieten van een lekker drankje van de barvrouwen. Op dag drie hebben we worstenbroodjes gebakken, die gelukkig erg in de smaak vielen. Verder was het een vrij rustige dag. Op dag vier was het alweer onze laatste ochtend in de keuken, die wij goed wilden afsluiten. We hebben aan boord ergens een zak poffertmix staan, waarmee je hele lekkere cakes kan bakken. Dit vonden wij alleen niet goed genoeg, wij besloten er pannenkoekjes van te maken! Na ’s ochtends een paar uur te hebben gestreden in de keuken was ook het laatste vieruurtje klaar. Even snel ontbijten en toen heb ik de laatste paar uurtjes van de scheepsovername slapend doorgebracht, een mooie afsluiting, al zeg ik het zelf.

Na de lunch dook ik de keuken weer in om af te wassen, ik had namelijk keukendienst. We waren net begonnen, toen de motor plotseling uitging. Mijn eerste gedachte was dat er weer wind was, maar nee. Op dat moment stormden namelijk de eerste SaS’ers de trap af, schreeuwend: “WE MOGEN ZWEMMEN!!!”. De afwas was vergeten en ook wij renden naar onze hutten om zwemkleding aan te trekken. Nog geen twee minuten later stonden we met het allen op het middendek en toen was het tijd om erin te plonzen! Zwemmen in een baai is al superleuk, maar zwemmen midden op de zee met vijf kilometer onder je pas de bodem is toch wel heel speciaal. Na even in het water gelegen te hebben was het natuurlijk tijd om de uitdaging op te zoeken, dus klom ik weer de boot op om vervolgens via het kluivernet bij het voorste puntje van het schip te komen. Terwijl we in het water lagen zagen we daar namelijk de hele tijd mensen vanaf springen en duiken. Dit wilde ik ook wel eens proberen! Daar aangekomen bleek het toch wel heel hoog, maar teruggaan deed ik natuurlijk niet! Even later, toen ik alweer een tijdje in het water lag met een paar anderen, was het tijd om allemaal terug de boot op te klimmen. De motor ging weer aan, om de plek van dit geweldige moment achter ons te laten. Op naar Bermuda maar weer!