'S ochtends vroeg voeren we uit, voor de laatste keer met zijn allen de zee op. In die laatste uurtjes gebeurde eigenlijk niks, maar daarom juist des te meer. Ik ben met een vriendin naar de top van de mast geklommen, voor de laatste keer tijdens SaS… Het was geweldig. Bovenin hadden we het over SaS en wat dit halve jaar ons allemaal gebracht heeft. School at Sea was de ervaring van mijn leven (tot nu toe). Ik heb er gelachen en gehuild. Tranen van vreugde en van verdriet. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt en mezelf beter leren kennen. Ik ben vooral ontzettend trots, trots om een sasser te zijn. Eenmaal weer beneden zaten we met een groepje op het achterdek te kletsen. Het was rustig op het schip, iedereen was immers gewoon aan het genieten van die laatste momenten. Plotseling ging de motor aan. De rust was verdwenen en iedereen rende naar de plek waar diegene wilde zijn bij het binnenvaren. Mensen gingen de mast in, klommen op het werkhok, namen plaats op het wachtbankje of gingen in het kluivertnet liggen. Zelf nam ik, samen met een stuk of tien anderen, plaats op de stuurhut. We voeren opnieuw de haven binnen. Die ochtend waren we namelijk uitgevaren om te voorkomen dat er ouders in de haven naar het schip zouden komen voordat we de sluis waren doorgegaan. Langzaamaan kwam de sluis steeds dichterbij. Het duurde ontzettend lang en tegelijkertijd ontzettend kort. Op een gegeven moment zagen we de eerste mensen staan en werden de eerste spandoeken omhoog gehouden. Gelukkig had ik er geen. Het moment was heel dubbel. We wilden allemaal geen afscheid nemen, maar het feit dat mijn ouders daar stonden deed toch wel wat met me. Op de kant zwaaiden ze allemaal hun armen eraf, maar op het schip was weinig reactie. Het idee was volgens mij: als we doen alsof ze er niet zijn gaan ze wel weg. Dit werkte alleen niet :). Toen we de sluis door waren gegaan zagen we ineens een paar oude stuurmannen staan. Toen zwaaiden ook wij ineens heel enthousiast. Volgens mij dachten de ouders dat we er toch wel zin in hadden, maar nee. sorry pap en mam. Het schip legde aan en na een laatste knuffel met mijn vrienden stapte ik de kant op. Ik had niet gepland toen al te gaan huilen, maar toen ik bij mijn ouders aankwam stonden zij allebei met tranen in de ogen. toen ging ik ook. Het was best wel emotioneel. Na eerst mijn ouders uitgebreid geknuffeld te hebben stelde ik ze voor aan mijn nieuwe vrienden. Toen werd er omgeroepen dat we allemaal naar de tent moesten komen. Hier kwam het officiële einde. Er werden speeches gegeven door de directeur, kapitein en een paar leerlingen. Daar stroomden de tranen weer. Toen was het tijd voor ons eindlied. Dit was een enorm emotioneel lied geworden. hieronder een stukje van de tekst.
 Van grote hoogtepunten tot in de kleine uren
Een levensechte droom die niet lang genoeg kan duren
In wonderland geleefd
Waar we grenzen overgaan
Zal alles overhebben om nog een keer terug te gaan
 
Het was mooi, voel me voldaan
Ik heb elke seconde op mijn netvlies staan
Ben terug in de wereld in de realiteit
Ik kijk met heimwee terug op die tijd
Maar ik voel me sterker en kan weer vooruit
als ik m’n ogen  voor even sluit
dan neem ik heel even
om sas opnieuw te beleven
 
Ook hierbij hield niemand het natuurlijk droog. Toen we de laatste woorden hadden gezongen waren we niet meer bezig met wie er voor ons stonden, maar meer met de mensen om ons heen. Iedereen was elkaar aan het knuffelen. Toen kwam de directeur aan met een aankondiging, de ouders hadden ook een lied geschreven! half lachend en half huilend stonden we met de armen om elkaar heen te luisteren. (hieronder weer een stukje)

Ze zijn weer terug!
HOERA!
Wat een fantastisch avontuur
Was dit
Wat een ervaring
Wij zijn trots
Ouders van sassers te zijn
Je bent weer thuis 
Vandaag 
Zonder Thalassa wordt het saai 
En stil
Maar niet getreurd 
Want jij weet wat 
Het is om 'n sasser te zijn
Vriendschap voor altijd

(dit was op het liedje coming home van Sheppard). Hierna werden er nog certificaten uitgedeeld. Toen was het echt zo ver: het afscheid. Iedereen wilde iedereen knuffelen, gedag zeggen en bedanken. Dit duurde lang en niemand wilde iemand vergeten. toch was het een enorm mooi moment. Ook de crew werd natuurlijk niet vergeten. Na dit moment was het tijd om het schip in te gaan om mijn tassen te halen. Ook mijn telefoon moest ik nog ophalen. Toen we terugliepen naar de auto kwamen we natuurlijk nog een aantal sassers tegen die opnieuw een knuffel verdienden. Uiteindelijk bereikten we de auto en gingen we op weg, terug naar Druten. nu was SaS pas echt afgelopen. Thuis wachtte mij een groot huis dat niet bewoog. Mijn kamer bleek reusachtig te zijn en het was ontzettend stil. Na een kwartiertje begonnen er steeds meer mensen de tuin in te lopen, allemaal oude vrienden en familie. Ik was ontzettend blij hen allemaal weer te zien, maar miste tegelijkertijd ook alle mensen van wie ik net afscheid genomen had. Na deze dag was het tijd om het oude normale leven weer een beetje op te pakken. De geiten verzorgen, grasmaaien, naar de supermarkt gaan en afspreken met vrienden. Toch is mijn leven ontzettend veranderd. Tijdens School at Sea heb ik zo ontzettend veel meegemaakt en geleerd, dat zal ik nooit vergeten. Ook zelf ben ik veranderd. Misschien merken anderen het niet echt aan mij, maar van binnen merk ik het wel. Ook is er een groep mensen die mijn leven hebben veranderd en een plekje in mijn hart hebben veroverd. Hen zal ik blijven zien. Sommigen alleen op de reünies en met sommigen zal ik ook vaak afspreken. Voor nu was dit het. maar eigenlijk is School at Sea nu pas écht begonnen! 

Het is zover... de laatste week is ingegaan! na een laatste paar dagen varen en de laatste stop, Cherbourg, kwamen we aan in ons eigen land. Samen met een aantal anderen zat ik op het dak van de stuurhut  te kijken naar onze omgeving. We voeren naar binnen in IJmuiden. Dat moment, terwijl we met zijn allen bovenop het dak van de stuurhut naar Nederland zaten te kijken, is iets wat ik niet snel zal,  vergeten. We waren allemaal opgewonden aan het babbelen, maar beseften ons tegelijkertijd dat dit de laatste keer zou zijn dat we een bestemming binnenvoeren. Op een gegeven moment bereikten we de plek waar we zouden aanleggen. Monique, de oude directeur en Jet, oud-stuurman stonden op de kant op ons te wachten om de trossen vast te leggen. de gangway (loopplank) werd uitgelegd en toen was het zo ver: we waren echt weer terug in Nederland! we gingen allemaal om de beurt de gangway over om op de vaste grond te komen. Hier werden eerst Monique en Jet omhelsd en werden vervolgens knuffels uitgedeeld aan elkaar. Dit resulteerde in een grote groepsknuffel. Op de kade staan was voor de meesten ook een besefmomentje, School at Sea was namelijk echt bijna voorbij...   nog drie dagen te gaan, gelukkig drie ontzettend mooie dagen!

Het was zover: scheepsovername vier! Tijdens deze scheepsovername stond ik in de keuken, om drie dagen lang het eten te bereiden. De eerste dag verliep alleen niet zo soepel als gepland… we moesten blijkbaar even inkomen. Het vlees van onze maaltijd was gehaktballen. We waren ze rustig aan het bakken, toen er ineens een grote golf kwam. Het schip bewoog wat heftiger en BEM! Een van de koekenpannen waarin we aan het bakken waren viel op de grond. Gelukkig was er nog niemand gewond, maar wat niet is kon nog komen! Na de gehaktballen was het tijd om wat eieren te bakken voor de vegetariërs aan boord. Ik was rustig eitjes aan het openbreken, toen er opnieuw een golf kwam. Het ene moment had ik een eitje in mijn hand, het volgende moment niet meer. Precies op het moment dat hij viel kwam er weer een golf. Het eitje kwam in de zak van mijn schort, waarna het tussen mij en het aanrecht gecrusht werd. dat werd een geklutst eitje! Later op de dag waren we een pastasalade aan het maken voor het avondeten. Mijn twee keukenmaatjes waren de pasta aan het afgieten, toen er opeens iets misging. Wij blijken niet zo goed te zijn in omgaan met pannen waar heet spul in zit. Beiden hadden namelijk ineens brandwonden op hun voeten en de pan lag in de pasta in het vergiet! Snel naar een douche rennen en koelen maar. Gelukkig waren er geen heftige wonden en konden we een kwartiertje later de pastasalade afmaken. Door de dag heen waren er dus een hoop foutjes, maar gelukkig kon je dit niet proeven aan ons eten, dat was namelijk erg lekker. Er ging misschien veel fout, maar ook dat maakte niet uit. Het zorgde namelijk voor wat vermaak in de keuken en wij gingen elke keer weer helemaal stuk. Als iemand ons buiten de keuken hoorde lachen kwam diegene dan ook gelijk kijken wat er nu weer fout was gegaan. Ons motto was “Stay positive en heb nooit stress” en positief zijn we zeker gebleven. Een geslaagde eerste dag dus!

Elke dag weer is er iemand die door de salon roept: nog … dagen! En elke dag weer komt er dan een chagrijnige reactie op. Daarnaast komt er elke dag weer een uitroep als bijvoorbeeld: over precies twee weken heb je net het paasontbijtje met je familie achter de rug! Of: Dit is mijn laatste keukendienst! Ook hier wordt met een zucht op gereageerd. Ja, het is zo, Nederland komt weer in zicht! De laatste officiële bestemming is achter de rug en Nederland komt snel dichterbij. Nog altijd blijft het dubbel. Aan de ene kant mis je thuis, aan de andere kant wil je het schip niet missen. Dat krijg je namelijk niet meer terug. Langzamerhand hoor je ook steeds meer verhalen over hoe broers en zussen het vonden. We zien het wel. Over dertien dagen dan, want voor nu ben ik nog lekker op het schip!

​Aan boord van een schip moeten er natuurlijk altijd mensen zijn die zorgen dat we vooruit komen. Dit doet de wacht. Twee schooldagen wisselen voor ons af met twee wachtdagen. Op dit moment zit ik in de 9-1. Ik sta dus op, eet snel een ontbijtje en ga naar boven. De wacht begint met een wachtoverdracht. De 5-9, die daar al vier uur heeft zitten strijden, vertelt ons dan wat ze allemaal gedaan hebben. Vervolgens gaan zij snel naar beneden, de warmte in, en dan begint het pas echt! Eerst is er een roerganger nodig. Als hierom wordt gevraagd kijkt iedereen elkaar aan met zo’n blik van: ik ben niet de eerste. Uiteindelijk staat er iemand op en zegt: “ik doe het wel” vervolgens moet er nog een wachtleider gekozen worden. Die heeft de verantwoordelijkheid dan, bepaalt wie de klusjes doen en leidt alle zeilhandelingen. Hier komt geen zelfopoffering bij kijken, iedereen wil dit namelijk wel zijn. De muziek wordt aangezet, iedereen gaat er eens goed voor zitten en daar gaan we. Een wacht bestaat vaak voornamelijk uit, zoals de naam al zegt, wachten! Iedereen kijkt een beetje om zich heen of er al iets te zien is, drinkt een kopje thee, voelt of de wind al draait, luistert naar de muziek en praat een beetje met zijn medemens. Een en al gezelligheid dus! Als we er een uurtje zitten komt de wachtleider aan: guys, het is tijd voor klusjes! Wij moeten, als 9-1 wacht, wc’s schoonmaken en fruit keren. Het weer bepaalt meestal hoe veel mensen zin hebben om de wc’s te doen. Dit houdt namelijk in dat je even naar binnen kan, en als het koud is buiten dan is dat erg fijn! Na een tijdje zit iedereen weer boven en gaat het wachten weer door. Dit is trouwens niet altijd zo, soms ben je bijna vier uur lang bezig! Meer zeilen erop om te kijken of je dan meer snelheid maakt, erachter komen dat dat niet zo is, alles eraf halen om te gaan motoren, erachter komen dat de wind weer toeneemt, alles er weer op zetten, alles gaan trimmen en de vier uur zijn voorbij! Dit gebeurt natuurlijk niet vaak. Tijdens een normale wacht, waarbij je niet constant op het dek bezig bent, loop je af en toe dekrondjes. Hierbij kijk je of alle touwen nog goed vastzitten en of er niks kapot is. Daarnaast moet de watermaker gecontroleerd worden als die aanstaat. Dit vind ik zelfs erg naar, want je moet de machinekamer op en daar ben ik nooit zo dol op. Gelukkig is dat klusje snel geklaard en ben je niet lang beneden. Om twaalf uur wordt het logboek ingevuld en moet onze positie in de kaart ingetekend worden. Tegen het einde van de wacht is het tijd om de volgende wacht wakker te maken/te roepen. De laatste twintig minuten van de wacht duren altijd het langst. Dan is het namelijk gewoon wachten tot het voorbij is. Het meest frustrerende wat er bestaat is als de volgende wacht te laat is. Ik kan het weten, de 1-5 is dit namelijk heel vaak! Om een uur heb je altijd zin in warmte en lunch of je bed, en dit uitstellen is erg naar. Na een wachtoverdracht door de wachtleider is het dan voorbij, en heb je acht uur vrije tijd!